این وسیله در روستای گازرخان منطقه الموت به گهره معروف است و برای دوام بیشتر از چوب گردو ساخته می شود. گهره ها توسط نجاران روستا ساخته می شود و توسط مادر دختر در نخستین زایمان جز وسایل سیسمونی نوزاد قرار می گیرد. اجزا گهره عبارتند از: "گهره پوش" که معمولا از جاجیم یا چادرشب و یا پارچه های چیت تهیه می شود و پوشش رویی گهره است، "وربند"( شامل سینه بند و پا بند)از دو تکه وربند برای جلوگیری حرکت کودک در گهره استفاده می شود( نیز نگاه کنید به وربند)، "میان گهره" ظرف ادرار زیرین گهره است که در سال های گذشته از جنس چوب و یا سفال بوده اما هم اکنون بیشتر از جنس آلومینیوم است، "لعله" وسیله انتقال ادرار به میان گهره. معمولا لعله ها از چوب های نرم همچون چوب درخت سپیدار یا تبریزی ساخته می شوند (نیز نگاه کنید به لعله)، "بالش زیرین" جنس رویه آن از متقال بوده که درون آن را با "کولش" (ساقه های گندم، یا جو و یا برنج) پر می کردند کولش باعت می شود بلش زیرین رطوبت نگیرد ، هوا از آن رد شود و سبک باشد. در قسمت پایین آن سوراخی است که روی میان گهره قرار می گیرد، "پابالش" قبل از بستن پابند روی ساق پای بچه بالشی نازک که از کرک ویا پشم پر شده قرار می دهند و سپس پابند را مب بندند تا پای بچه در نگیرد، "چشم زخم و زنگوله" روی چوب بالایی گهره زنگوله ای کوچک به همراه مهره های آبی رنگ چشم نظر بسته می شود تا کودک با آنها سرگرم شود و هم از چشم زخم مصون بماند.
دین الله کریمی الموتی در صفحه 87 کتاب "گازرخان، خطی از تاریخ" به مراسم گهرابندان (گهواره بندي) اشاره می کند و می نویسد: در روستاي گازرخان الموت از استان قزوين، در روز دهم بچه را وارد گهواره كرده و پدر بچه مراسمي را برپا مي كند و اطرافيان را براي برگزاري يك مهماني دعوت مي كند و وليمه مي دهد. اين مراسم كه گهرابندان نام دارد به ميمنت اولين روز خوابيدن نوزاد در گاهواره برپا مي شود. اطرافيان يا همان مهمانان هم به نوزاد كادوي گهواره مي دهند. اكثر آن ها پول نقد و بعضي ها هم با شيريني، لباس بچه و يا هر چيز ديگر رسم را به جا مي آورند. همه اين هدايا توسط پدر سياهه مي شود .