نقال و نقالی

نقال کسی است که در قهوه خانه ها و اماکن عمومی وگذرگاه ها شاهنامه و دیگر داستان های حماسی و پهلوانی را با شیوه ای خاص بازگو می کند و در پایان کار با دور زدن در میان تماشاچیان و شنوندگان پولی از آن ها می گیرد. این کار را نقالی می گویند. کار نقالان را می توان دنباله کار گوسان ها، خنیاگران و تروبادور ها و راپسودها (راوی) و دیگر کسانی دانست که در دوران قدیم در دربارها یا مجالس عمومی یا گذرگاه ها ، حکایت ها و افسانه های منظوم را همراه با موسیقی می خواندند. نقالی در قدیم شغلی محسوب می شده و در کتاب های گذشته از نقالان به عنوان قاص (قصه گو) یاد شده است. بسیاری از پادشاهان نقالباشی مخصوص داشتند. زبانی که نقالان به کار می بردند زبان ساده و معمول زمان بود، از این جهت بسیاری از قصه های عامیانه که از روی گفتار نقالان به شکل مکتوب در آمده، نثری بی آلایش و گفتاری دارد. نقالان گاه خود قصه هایی می آفریدند.