منوچهریان، مهرانگیز

مهرانگیز منوچهریان در سال ۱۲۹۳ در مشهد متولد شد. پدرش منوچهر منوچهریان از آزادیخواهان نامی دوره مشروطه بود. مهرانگیز همراه خانواده به تهران آمد و در سال‌های آغاز حکومت رضاشاه وارد مدرسه ابتدایی شد. سپس به دبیرستان‌های عفتیه و فرانکوپرسان رفت. سه سال دوم دوره میانی آموزش خود را در دارالمعلمات گذراند. پس از آنکه دختران توانستند به دانشسرای عالی راه یابند، وی نیز همراه نخستین گروه دختران از جمله بدرالملوک‌بامداد، شمس‌الملوک مصاحب، بتول‌سمیعی‌زاده، طوسی حائری و زهرا کیا وارد دانش‌سرا شد و آموختن فلسفه و علوم تربیتی را آغاز کرد. هنگام تحصیل در دانشسرا، پژوهشی با نام محیط طفل در ایران از بدو تولد تا هفت سالگی انجام داد. منوچهریان در سال ۱۳۱۶-۱۳۱۷ تحصیلات خود را به پایان رساند و با پیوستن به وزارت معارف، دبیر‌فلسفه و روانشناسی دبیرستان‌های تهران شد. او که می‌خواست در دگرگون کردن وضعیت نابسامان زنان ستمدیده ایران و آشنا کردن آنان با حقوق و جایگاه خود در جامعه نقشی داشته باشد بر آن شد که در دانشگاه تهران درس حقوق بخواند. اما از آنجا که خود یک زن بود‌ پنج سال چشم به راه ماند و سرانجام با پایداری و اراده استوار ‌توانست بر کارشکنی‌ها و تنگ‌اندیشی‌های کارگزاران دستگاه اداری چیره شود و به دانشکده حقوق راه یابد. وی پس از اخذ دانش نامه‌ی لیسانس در سال ۱۳۲۷ موفق شد پروانه وکالت دادگستری را دریافت کند. او به سبب دلبستگی فراوان به موسیقی، همزمان با آموختن رشته‌ی حقوق در دانشگاه، دوره عالی مدرسه موسیقی را گذراند و دوره نظری سازشناسی را نیز از راه مکاتبه با مدرسه عالی موسیقی فرانسه به پایان رساند. منوچهریان ‌تحصیل خود را ادامه داد و در سال ۱۳۳۷ ا‌ز دانشگاه تهران دکترای حقوق جزا گرفت و در شمار صاحبنظران دادگاه‌های ویژه کودکان و نوجوانان و مقوله‌ی ناسازگاری‌های خانوادگی درآمد. پایان‌نامه‌ی دکترای او درباره مسئله جرائم اطفال، طرح تاسیس محاکم اختصاصی اطفال و بنگاههای وابسته به آن در ایران بود که بعدها در سال ۱۳۴۰ از سوی انجمن ملی حمایت کودکان وابسته به یونیسف ....