لالایی ها

مهمترین نمونه از ترانه های دایه ها و مادران است. لالایی گونه ‌ای از ادبیات کودکان و از جنس ادبیات موقعیتی است‌. لالایی‌ ها کاربردی هستند و تنها هنگام آرامش بخشیدن به کودک او را از دنیای بیداری به دنیای خواب می‌برند. بدون شک لالایی ‌ها در کنار همین ننوها پدید آمده‌اند، به این ترتیب که صدای مادر یا دایه که در آغاز آهنگ دستوری یا نوازش داشته با گذشت ‌زمان‌، آهنگین شده و به شکل لالایی در آمده است‌. دیگر اینکه لالای ابتدای‌ لالایی ‌ها بیش از آنکه بخواهد واژه - آوایی صرفا" فارسی باشد، یک واژه آوای فراگیر است که در زبان‌ های دیگر هم کم و بیش وجود دارد. لالایی ها ابتدایی ترین شکل ادبیات به شمار می آیند و معمولا از آرزوهای دور و دراز مادران برای فرزندان شان تا درد و دل های و گله های آن ها از زندگی روزانه را در بر می گیرند. لالایی ها اولین شعر‌هایی هستند که فقط به خاطر آهنگ و موسیقی برای کودکان خوانده می‌شود. لالایی ارتباط عاطفی از طریق آهنگ را بین مادر و کودک برقرار می‌کند و به او آرامش می‌بخشد و گوش او را برای پذیرش آهنگ و موسیقی آماده و تربیت می‌کند. ضمنا علاقه به موسیقی سنتی و ملی را در وجود او پایه ریزی می‌کند.