قانون حکمیت - ماده ۳۷

در مورد اختلافات مابین زن و شوهر راجع به سو رفتار و عدم تمکین و نفقه و کسوه و سکنی و نیز مخارج طفلی که بر عهده شوهر و در حضانت زن باشد از طرف هر یک از زوجین طرح شود محاکم می توانند به تقاضای هر یک
از طرفین دعوی را از ارجاع به حکمیت نموده و در صورت عدم تراضی آنها در تعیین حکم لااقل دو نفر را از بین اقربا طرفین و در صورتی که در محل سکونت خود اقربا نداشته باشند از اشخاصی که با آنها معاشرت و دوستی دارند تعیین
کنند.
حکمها مکلفند حتی الامکان سعی در اصلاح بین زوجین نموده و در صورتی که قادر به اصلاح نشوند رای خود را در تشخیص ذیحق بودن یکی از طرفین و تعیین میزان مخارج زن یا طفل در صورتی که موضوع دعوی مخارج باشد به محکمه تقدیم دارند و محکمه پس از وصول بر طبق رای حکم ها حکم خواهد داد.
اگر بین حکمها (در صورتی که عده آنها زوج باشد) توافق نظر حاصل نشود خود آنها می توانند یک نفر را به عنوان حکم ثالث به تراضی و چنانچه در تعیین ثالث تراضی نشود به قرعه تعیین کنند و در این صورت اکثریت آرا آنها مناط
اعتبار است .
محکمه در انتخاب حکم ها باید بیطرفی و اتصاف آنها را به حسن اخلاق رعایت نماید.
هر یک از طرفین می توانند در صورتی که از رای حکمها شکایت داشته باشد اعتراضات خود را در ظرف یک ماه بعد از ابلاغ رای به محکمه بدهد و محکمه در صورتی که اعتراضات را وارد بداند خود به موضوع رسیدگی کرده و حکم می دهد
این حکم فقط قابل استیناف است .
مرجع دعاوی فوق الذکر محکمه بدایت است و در نقاطی که محکمه بدایت نباشد به محکمه صلحیه و در جاهایی که محکمه صلح هم نباشد به مامورین صلح رجوع می‌شود.