غزل

از قالب های سنتی شعر فارسی است، و شعری را گویند که مصراع نخست آن با مصراع های زوج هم قافیه باشد. غزل «شعری است کوتاه و ناپیوسته که تأکید آن بیشتر بر توصیف صوتی و تصویری است تا حرکت نمایشی و روایی. شعر تغزلی در یونان باستان به شکل خواندن آواز همراه با موسیقی و بیشتر چنگ پدید آمد. غزل، امروزه نیز همچون گذشته بر ویژگی‌های آهنگین، تصویری و عاطفی پافشاری دارد. می‌توان از اینجا به ریشه‌های موسیقایی (آهنگین) «غزل» پی برد. شکل قرار گرفتن قافیه در غزل همانند قصیده است. بیت نخست غزل را مطلع و بیت پایانی آن را مقطع می گویند.