شعر

کلامی موزون و مقفی و متخیل است که عنصر خیال انگیزی به درونمایه آن برمی گردد و وزن و قافیه به ساختار بیرونی آن. درونمایه شعر کودک نیز همانند شعر بزرگسالان خیال گرایانه است. این خیالگرایی، مستقیما تصویرهای خیالی حسی برآمده از منظره، صدا، لمس، بو، مزه را تداعی می کند و این جنبه از شعر بخصوص برای کودکان به منزله بازتاب هایی از راه هایی است که کودکان با آن ها جهان را سیر می کنند. یکی از دیگر از ویژگی های کودکان که در شعر می توان به آن پاسخ داد کنجکاوی های کودکانه است نسبت به خود، دیگر انسان ها، حیوانات، محیط طبیعی و عوامل تاثیرگذار بر آن و روحیه همذات پنداری. توصیف ساده طبیعت به تنهایی برای آن ها ارضا کننده نیست بلکه موقعیت هایی که کودک را در رابطه خاص با آن پدیده ها و رویدادها قرار می دهد برای کودک جذاب است. وزن شعر هم یکی از دیگر از جاذبه های آن است. یکی دیگر از جاذبه های شعر ارزش های رمزی و نمادین کلمه هاست. شعر کلامی کوتاه، و موجز است. انتخاب هر کلمه می تواند بار معنایی متفاوتی را به حالتی کنایی بیان کند. تشبیه و استعاره در شعر در خلق تصویرهای ذهنی شاعرانه نقش مهمی دارد، اما نباید فراموش کرد که کودکان دنیای تجربی محدودی دارند. شعر کودک بر پایه موسیقی اصوات و کلمات بنا می‌شود و وسیله‌ای است برای بازی، حرکت و آواز او.