شخصیت پردازی

کسانی را که توسط نویسنده خلق می شوند تا عمل داستانی را به سر انجام برسانند شخصیت می نامند. شخصیت در اثر روایتی یا نمایشی، فردی است که کیفیت روانی و اخلاقی او در عمل او و آنچه می گوید و می کند، وجود داشته باشد. خلق چنین شخصیت هایی را که برای خواننده در حوزه داستان یا نمایشنامه و فیلمنامه تقریبا مثل افرادی واقعی جلوه می کنند شخصیت پردازی می خوانند. معمولا داستان ها دارای شخصیت محوری یا شخصیت اصلی هستند و دیگر شخصیت ها در رابطه با او مورد بحث و پرداخت قرار می گیرند. رفتارهای شخصیت محوری و سایر شخصیت ها باید منطبق با روانشناسی رفتار باشد، یعنی توجیه پذیر باشد. شخصیت ها بهتر است مستقیما توسط نویسنده شناسانده نشوند و خواننده از طریق رفتارها و کردارهایشان آن ها را بشناسد. یک داستان باورپذیر و لذت‌بخش به شخصیت‌های محوری نیاز دارد که زنده باشند و در جریان داستان تحول یابند. شخصیت‌پردازی یکی از موثرترین عوامل ادبی در داستان است. خواه ماجراهای آن به زمان حال برگردد که در آن شخصیت‌ها با رویدادهای واقعی رو‌به‌رو هستند و خواه از ادبیات کلاسیک بازنویسی شده باشند. شخصیت‌ها همواره چند سویه هستند، درست مانند انسان‌‌های واقعی. آن‌ها خوب مطلق یا بد مطلق نیستند و در رویارویی با دشواری‌ها و چیره ‌شدن بر آن‌ها دگرگون می‌شوند.