اندرزنامه

گونه دیگری از ادبیات رسمی و نوشتاری کودکان در دوره پیش از اسلام‌، ادبیات اندرزی و آموزشی‌است‌. اندرزنامه‌ها دستورهای اخلاقی و یا به زبان دیگر راهنمای اخلاق عملی بوده‌اند که برای پرورش کودک به‌کار می‌رفتند و به همین سبب از نخستین متونی بودند که به ثبت رسیده‌اند. اندرزنامه‌ها، رویهمرفته به‌زبانی ساده و روان نوشته می‌شدند. بیشتر آن‌ها همراه با ادبیات شفاهی مردمی از نسلی به نسل دیگر رسیده‌اند. گروهی از اندرزنامه‌ها را از آن شاهان و بزرگان یا روحانیان دانسته‌اند.
پیچیدگی و دو پهلویی که گاه گاه در اندرزنامه‌ها دیده می‌شود آگاهانه ‌و با هدف توجه دادن خواننده به مفهوم پند است و باید آن را از ویژگی‌های این گونه ادبیات دانست‌. برخی‌اندرزنامه‌ها به عنوان کتاب درسی برای کودکان و نوجوانان به کار گرفته شده‌اند. گروهی از اندرزنامه‌ها تنها ویژه کودکان و نوجوانان بوده است و برخی دیگر کاربرد گسترده‌تری داشته‌اند. در میان اندرزنامه‌های پهلوی‌، اندرزنامه‌هایی وجود دارند که درباره کودکان و شیوه زندگی آن‌ها است ومخاطب اصلی آن‌ها کودکان هستند. در واقع این گفت‌وگوهای دبستانی‌، نشانگر گونه‌ای شیوه ادبی در آن‌روزگار است‌. پژوهشگران ادبیات پهلوی تاکنون روایت‌های گوناگونی از اندرزهای کودکان یافته‌اند که‌همگی درونمایه‌ای کم و بیش یکسان دارند.